Kazım SAĞLAM

Dosta  Mektuplardan                                                                             (3 Nisan 2015, Cuma)

Aziz kardeşim, kendimi bir türlü dünya ile birinci derecede ilgilenmekten alıkoyamıyorum. Sanki tüm dünyanın yükü benim omuzumda, ben sanki Akif?in ?Kocakarı ve Ömer?  kıssasında anlattığı

?Kenâr-ı Dicle'de bir kurt aşırsa bir koyunu,

Gelir de adl-i İlâhî sorar Ömer'den onu!?

gibi bir mevkideymişim hissine kapılıyorum. Hâlbuki etkimi ve de yetkimi aynı zamanda ederimi de biliyorum. Tam açmaz da burada başlıyor, esamesi okunmayan benim böylesi bir yükün altındaymış zehabına kapılması psikolojik bir rahatsızlığın uç vermesi mi? Yoksa fazla ideolojik yüklenmenin bozulmasının sancıları mı? Yahut dünyadaki zulmün normalleşmesine -farkına varmadan- gösterdiğim gayr-i nizami tepki mi?

Bir türlü kendime dönemiyorum hep dışarıda ve başka alanlarda dolaşıp duruyorum, bu aynı zamanda ilgi alanıma da ters etki yapıyor. Seçtiğim veya seçtiğini sandığım ilgi alanlarının zamanla kendime danışarak seçtiklerim olmadıklarını fark ediyorum.

Görünmeyen bir EL beni yönlendiriyor, kader denen şey acaba bu mudur? Yoksa Cebriyeci mi oluyorum, M. Akif?in;

............................

?Bir sahne midir yoksa bu âlem nazarında?

Bir sahne ki milyarla oyun var üzerinde!

Bir sahne ki her perdesi tertîb-i meşiyyet;

Eşhâsı da bâzîçe-i âvâre-i kudret!

Cânîleri, katilleri meydâna süren sen;

Cânîdeki, katildeki cür?et yine senden!

Sensin yaratan, başka değil zulmeti, nûru;

Sensin veren ilhâm ile takvâyı, fücûru!

Zâlimde teaddîye olan meyl nedendir?

Mazlûm niçin olmada ondan müteneffir?

Âkil nereden gördü bu ciddî harekâtı?

Câhil neden öğrenmedi âdâb-ı hayâtı?

Bir fâilin icbârı bütün gördüğüm âsâr!

Cebrî değilim? Olsam İlâhî ne suçum var??

Kader denen çizgi, galiba bize çok yakın fakat biz fark edemiyoruz. Bundan sebep de zaman zaman isyana sürükleniyoruz, bu geçici sürükleniş silkelenişimize de vesile olabilir Akif gibi. Kaderi, Allah?ın hayatımıza müdahalesini, hafife alıyoruz. Halbuki kim ki İlahi iradeyi küçümserse o irade onu rezil eder. Kulun en iddialı olduğu alanda yere vurur ve kaderin her şeyin fevkinde olduğunu cümle aleme gösterir.

Sezai Bey?in;

........................

Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır

Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır

Aşk celladından ne çıkar madem ki yâr vardır

Yoktan da vardan da öte bir Var vardır

Hep suç bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır

O şarkıya özenip söylenecek mısralar vardır

Sakın kader deme kaderin üstünde bir kader vardır

Ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır

Gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır

Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır

Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır

Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır

Göğsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır

Senden umut kesmem kalbinde merhamet adlı bir çınar vardır

Sevgili

En sevgili

Ey sevgili?

mısralarında da kaderin bir başka yorumu veya teslimiyetle umut arası ruh halini bize yansıtmaktadır.

20. yüzyılın bize dayattığı determinizm aynı zamanda beynimizin şekillenmesinde de etkili oluyor. Zihnimiz ne kadar bize ait bu da yargılanması lazım.

Bize sunulan dünya ve telakki ile gerçek dünya ve gerçek anlayış arasındaki farkı da kestiremiyoruz.

Yani sanal bir dünya, sanal bir zihin yapısı, sanal bir ilgi alanı, sanal bir din tasavvuru?

Elhasıl hayatımızı başkası yaşıyor. Daha doğrusu hayatımızın iyi yanını o sanalcılar yaşıyor, geri kalan hayatın zorluğu ve kargaşası bize ait. Belki külümüzden bir hisar yapılırsa mutlu oluruz. O da galiba Kaf dağını aştıktan sonra olur.

Zümrüt-ü Anka?yı yakalar ve de saadete ulaşırız, biizni Teala.

Selam ve dualarımla ...