Kazım SAĞLAM

(20 Eylül 2019, Cuma)

İnsanın kendisini kaybetmesi, itidalini yitirmesi, dengesini bozması, kendinden geçmesi… Durup dururken olacak bir hâl değildir.

Ümidini kesen kişi kendini unutur.

İnsanın yaslandığı bir duvarı, ümit beslediği, bel bağladığı, onunla kendini güvende hissettiği bir dayanağı, varlığını kendisine borçlu olduğu bir varlık vardır.

Varmak istediği bir hedefi, tutunmak istediği bir ideali olmayanın bu hayattan beklentisi farklılaşır, sahte şeylere bel bağlar, yeni hedefler, yeni varoluşlar aramaya başlar ve bulur.

***

(13 Eylül 2019, Cuma)

Beyaz Annem, Cuma günü cuma saatinde Hakk'ın rahmetine kavuştu.

Annemi anlatmaya elan ruh halim müsait değildir. Babamın vefatında da aynı şeyi yaşamıştım. Hastanede yanında kaldığım kısa dönemde tuttuğum notları derleyip bir yazı yazmış ve fakat yayınlayamamıştım.

Babamın vefatı 3 Mayıs 2009 idi. Üzerinden 10 sene 4 ay 3 gün geçti annem çok özlediği eşine yani babama kavuştu, yanına defnettik.

Annemin vefatı dolayısıyla cenazesine katılan, eş-dost ve mahallemiz sakinlerine çok teşekkürler ederim. Allah hepsinden razı olsun.

(6 Eylül 2019, Cuma)

Bir önceki yazımı;

Yıllanmış sorular, yığınla problemler ve iç karartıcı, sıkıcı konular, acaba bunları belli bir zaman askıya alabilsem, sonra tekrar dönüp durduğum yerden başlayabilsem daha iyi olur mu diye kendime sormaktan da edemiyorum.

Muhasebe, kendi içini dinleme, durup geriye bakarak yapıp ettiklerini değerlendirme, bir süzgeçten geçirme, sonra tekrar yola koyulma değil midir?

Ne dersiniz böyle yapmak insanı davadan soğutur mu? Yoksa daha sağlıklı yol almaya vesile mi olur? diye bitirmiştim.

Bazı konulara açıklık getirme ihtiyacı doğdu. Benim zihnimde bir muğlaklık yok, anlaşılan kendimi tam ifade edememişim. Bir kardeşimiz; “Bu tarz reformist yaklaşımlar gençlerin işi hocam” deyivermiş.

Her yaptığını doğru saymanın yanlışlığına parmak basmak istedim.

(16 Ağustos 2019, Cuma)

Nereye/neye odaklanacağımı kestirmekte zorluklar yaşıyorum.

Aklıma danışıyorum, çevreme bakıyorum, geriye bıraktığım 66 yıllık hayatıma bakıyorum, biriktirdiklerime bakıyorum, çocuklarıma–torunlarıma, nesl-i hazıra, nesl-i atinin geleceğini düşünüyorum ve olmakta olanlara bakıyorum. Sonra içime dönüyorum, kendi vicdanıma kulak veriyorum, gönlüme danışıyorum…

Dönüp sokağa bakıyorum, yaşadığım şehre İstanbul’a geldiğim 1976’lı yılları tekrar be tekrar bir film şeridi gibi zihnimden geçiriyorum. Bu şehrin çehresi nasıl değişmiş, nereden nereye evirilmiş, hangi yönleri iyiye doğru hangi yönleri kötüye doğru değişmiş. İyileşme ile bozulma arasındaki bağı nasıl kuracağımı nereye oturtacağımı kestirmeye çalışıyorum.